اوّلین سفارش برای درمان این بیماری، دعا، توسّل و رابطه با خدا، برای رفع این صفت رذیله است. پروردگار عالم در قرآن می‌فرماید: من معلّم اخلاق هستم. هیچ کس نمی‌تواند خودسازی کند، مگر آن که رحمت من شامل حال او شود تا موفّق شود و ریشه‌ی صفات رذیله را در وجود خود نابود کند.
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّیْطانِ وَ مَنْ یَتَّبِعْ خُطُواتِ الشَّیْطانِ فَإِنَّهُ یَأْمُرُ بِالْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَتُهُ ما زَکَی مِنْکُمْ مِنْ أَحَدٍ أَبَداً وَ لکِنَّ اللَّهَ یُزَکِّی مَنْ یَشاءُ وَ اللَّهُ سَمیعٌ عَلیمٌ[1]»
اى کسانى که ایمان آوردهاید، پاى از پى گام‌هاى شیطان منهید، و هر کس پاى بر جاى گام‌هاى شیطان نهد، بداند که او به زشت‌کارى و ناپسند وا مىدارد، و اگر فضل خدا و رحمتش بر شما نبود، هرگز هیچ کس از شما پاک نمىشد، ولى این خداست که هر کس را بخواهد پاک مىگرداند و خداست که شنواىِ داناست.
به فرموده‌ی قرآن، اگر فضل و رحمت خدا نباشد، هیچ کس نمی‌تواند درخت رذالت را از دل خود برکند و درخت فضیلت را به جای آن غرس و بارور کند. از نظر این آیه‌ی شریفه، وسواسی باید با رابطه با خدا، با دعا و راز و نیاز، از خدا بخواهد که این دردش را معالجه کند.
امام صادق«سلام‌الله‌علیه» فرمودند:
«لَا یَتَمَکَّنُ الشَّیْطَانُ بِالْوَسْوَسَهِ مِنَ الْعَبْدِ إِلَّا وَ قَدْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ اسْتَهَانَ وَ سَکَنَ إِلَی نَهْیِهِ وَ نَسِیَ اطِّلَاعَهُ عَلَی سِرِّه[2]»
شیطان موفّق به وسوسه‌ی بنده‌ای نمی‌شود مگر آن گاه که از یاد خدا روی بگرداند و آن را سبک بشمارد و در جایگاه نافرمانی خدا قرار گیرد و فراموش کند که خدا بر پنهان او آگاه است.
و همه خصوصاً وسواسی‌ها توجّه داشته باشند که از نظر قرآن، دعا منهای توسّل به جایی نمی‌رسد. قرآن در این باره می‌فرماید:
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسیلَهَ وَ جاهِدُوا فی سَبیلِهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُون[3]»
اى کسانى که ایمان آوردهاید، از مخالفت فرمان خدا بپرهیزید و وسیلهاى براى تقرب به او بجویید و در راه او جهاد کنید، باشد که رستگار شوید.
پیامبر اکرم«صلی‌الله‌علیه وآله و‌سلّم» فرمودند:
«الْأَئِمَّهُ مِنْ وُلْدِ الْحُسَیْنِ مَنْ أَطَاعَهُمْ فَقَدْ أَطَاعَ اللَّهَ وَ مَنْ عَصَاهُمْ فَقَدْ عَصَی اللَّهَ هُمُ الْعُرْوَهُ الْوُثْقَی وَ هُمُ الْوَسِیلَهُ إِلَی اللَّهِ عَزَّوَجَل[4]»
ائمّه«سلام‌الله‌علیهم» از فرزندان حسین«سلام‌الله‌علیه»می‌باشند. هر کس آنها را اطاعت کند، خدا را اطاعت کرده است و هر کس آنها را نافرمانى کند، نافرمانى خدا را کرده است. آنان حلقه و دستگیره‌ی محکم و وسیله برای تقرّب به درگاه الهى هستند.
حتّی پیامبر اکرم«صلی‌الله‌علیه وآله و‌سلّم» هم بدون وسیله در خانه‌ی خدا نمی‌رفتند. در روایتی از امیرالمؤمنین«سلام‌الله‌علیه» آمده است:
«سَأَلْتُهُ مَرَهً أنْ یَدْعُوَ لِی بِالْمَغْفِرَهِ، فَقَالَ: أفْعَلُ، ثُمَّ قَامَ فَصَلّى، فَلَمَّا رَفَعَ یَدَهُ لِلدُّعاءِ اسْتَمَعْتُ عَلَیْهِ فَإذَا هُوَ قَائِلٌ: اللّهُمَّ بِحَقِّ عَلِیٍ عِنْدَکَ اغْفِرْ لِعَلِیٍ، فَقُلْتُ: یَا رَسُولَ اللهِ، مَا هذَا؟ فَقَالَ: أ وَاحِدٌ أکْرَمُ مِنْکَ عَلَیْهِ فَأسْتَشْفِعُ بِهِ إلَیْهِ؟[5]»
یکبار از پیامبر«صلی‌الله‌علیه وآله و‌سلّم» خواستم تا برایم طلب مغفرت کند. پذیرفت و سپس به نماز ایستاد. وقتی دستش را برای دعا بالا برد، گوش فرا دادم؛ می‌گفت: خداوندا، به حقِّ علی نزد خودت، او را بیامرز. گفتم: این چگونه دعایی بود؟ فرمود: آیا کسی گرامی‌تر از تو نزد خداوند هست که به واسطه‌ی او طلب شفاعت کنم؟
وقتی پیامبر اکرم«صلی‌الله‌علیه وآله و‌سلّم» با توسّل به در خانه‌ی خدا می‌روند، ما نیز باید از ایشان الگو بگیریم. هر کسی صفت رذیله‌ای دارد و از خدا رفع آن را می‌خواهد، هر کسی گناه‌کار است و از خدا آمرزش گناهانش را می‌خواهد، باید با وسیله یعنی با چهارده‌معصوم«سلام‌الله‌علیهم» به در خانه‌ی خدا برود. وسواسی هم از این امر مستثنا نیست. باید از عمق جان با توسل به اهل بیت«سلام‌الله‌علیهم»، خدا خدا کند تا پروردگار عالم به فریادش برسد.
پی نوشت ها:
[1] . نور/21
[2] . مصباح الشّریعه، ص 79
[3] . مائده/35
[4] . عیون أخبار الرّضا«ع»، ج 2، ص 58
[5]. شرح نهج البلاغه، ج 20، ص 316
منبع : سایت آیت الله مظاهری